Prolog

     Zapach skoszonej trawy schnącej na słońcu wypełnia moje nozdrza. Uśmiecham się wesoło. Wracam. Wracam do miejsca, w którym się wychowywałam i z którego jako dziecko i nastolatka chciałam uciec. Wyrwać się, mieszkać w mieście z dobrze płatną pracą. Nie pracować przy sianie, żniwach, drzewie. Chciałam wtedy zapomnieć, skąd pochodzę.

   Ale teraz cieszę się. Mogę tutaj być i wiem, że mnie nie znajdzie. Ani on, ani nikt inny. Las szumi, jakby chciał mnie przywitać. Wsłuchuję się w jego szept. Moja wioska. moje dzieciństwo. To właśnie pomiędzy tymi drzewami spędzałam większość dni, kiedy świeciło słońce. A jak padało, chowałam się w stodole z sianem. Lubiłam wdychać ten zapach.

   Kładę dłoń na brzuchu. Ta maleńka istotka, która rozwija się pod moim sercem powinna mieć tutaj dobrze. Uśmiecham się nikle. No co mogę powiedzieć? Spełniłam marzenia i wyjechałam. W Bełchatowie poznałam jego. Jakże byłam głupia, myśląc, że coś dla niego znaczę. Sądziłam, że naprawdę jestem dla niego choć trochę ważna. Przy nim czułam się wyjątkowo. I moja czujność zasnęła. Tak to już niestety bywa. Nie żałuję, że odeszłam. On o dziecku nie wie nic. Nie chcę mieć z nim żadnego kontaktu.

   Po prostu znów jestem wolna!


Powiedziałam, że będzie jak wygrają. Więc jest. Jedziemy do Sofii!! *dzika radość* Ktoś chciałby być informowany? :)