Wspomnienie pierwsze

     Słońce grzeje niemiłosiernie. Jest trzydzieści stopni w cieniu. Patrzę na bezchmurne, lazurowe niebo. I wspominam. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale to jest silniejsze ode mnie.

    Wysiadłam z pociągu. Powłócząc nogami i ciągnąc za sobą walizkę, kierowałam się do mieszkania, które znajomi rodziców mi wynajęli. Było ono bardzo ładne. Niby zwykłe mieszkanie w zwykłym bloku, ale jednak mnie urzekło. Takie przytulne. A ja zawsze byłam domatorką. Z uśmiechem rozpakowałam swoje rzeczy i poszłam po coś do jedzenia do pobliskiego sklepu.

   Jak się okazało, w pobliżu jest hala sportowa Energia. Nie wiem, czy spodobało mi się takie sąsiedztwo. Z jednej strony zawsze mogłam się wybrać na jakiś mecz, ale z drugiej kilka tysięcy kibiców przechodzących pod moim oknem mogłoby mnie doprowadzić do choroby cywilizacyjnej na ka. Wyszłam na spacer po mieście. Nie śpieszyło mi się nigdzie. W końcu musiałam zwiedzić okolice mieszkania, żeby się nie zgubić. Pogoda dopisywała. Było słonecznie, ale nie za gorąco.

    Nagle usłyszałam dzwonek mojego kochanego telefonu. Nie patrząc na wyświetlacz, odebrałam, a po drugiej stronie usłyszałam głos mojego kuzyna.
 - Cześć, . I jak? Dojechałaś już?
 - Już jakiś czas temu, Myszaty. Zwiedzam miasto.
 - I dlaczego mi nic nie powiedziałaś? Wstydź się, Lelka.
 - Płonę ze wstydu, wiesz? - udaję speszenie.

   Z nim zawsze się dobrze dogadywałam. Jest ode mnie młodszy o dwa lata, a jednak kontakt jest bardzo dobry. Był taki czas, że miałam dość odnoszonych przez niego sukcesów. Gdy chodziliśmy razem do szkoły (podstawówki czy gimnazjum), często ze sobą gadaliśmy. Jednakże nikt nie wiedział o naszym pokrewieństwie, dzięki czemu wynikały bardzo ciekawe plotki oraz stwierdzenia. My po prostu nie zwracaliśmy na nie uwagi. I udało nam się przeżyć te kilka lat. W szkole uczył się bardzo dobrze. Bywało tak, że robił mi zadania z  matematyki czy geografii w zamian za małą pomoc przy polskim. Nie sądziłam, że zostanie siatkarzem... A jednak.
 - A może byś przyszła na trening? - wpadł na inteligentny pomysł.
 - Nie, dzięki. Wiesz... Ciebie toleruję. Ale bandy takich jak ty to bym nie wytrzymała.
 - No ale Lelka...
 - Może kiedy indziej.

    Roześmiał się. Na mojej twarzy też zagościł uśmiech. To nasze rozmawianie po prostu rządzi. Do dzisiaj. Jakby ktoś popatrzył tak z boku, pewnie niewiele by zrozumiał. Poszłam jeszcze do parku, gdzie zobaczyłam akurat Myszatego. No proszę, proszę. Zbieg okoliczności? Może. Ale ja to lubię. Nie przepuściłam żadnej okazji, żeby go powkurzać. Podeszłam do niego i jego kolegi.
 - Siemasz, Myszaty - uśmiechnęłam się.
 - Mirela! - złapał się za serce. - Czy ty musisz porządnych ludzi straszyć?! Na zawał chcesz mnie zabić?

    Zaśmiałam się, po czym przytuliłam kuzyna, mówiąc, że tęskniłam. Kolega Pawła patrzy lekko zdezorientowany.
 - To wy jesteście razem? - pyta niepewnie. Decyduję, że ja go oświecę.
 - Nie. Akurat to jest mój kuzyn. Paweł, poznaj tego tu oto... - chwila namysłu i sobie przypomniałam. - Pana rozgrywającego.

    Roześmialiśmy się. Myszaty wytłumaczył mu wszystko.
 - A tak w ogóle to Łukasz jestem - wyciągnął dłoń.
 - Mirela - uścisnęłam ją.