Wspomnienie ósme

               Ranek wiązał się z bólem głowy. No, może nie dużym, ale zawsze. Zdarzenia z wczoraj wirowały  mi w głowie, nie dając spokoju. Łukasz się rozwodzi, Anastazja i Paweł pod blokiem. Co to się stało. Świat zmierzał ku końcowi. Poszłam do kuchni w poszukiwaniu czegoś na śniadanie, gdy zadzwonił telefon.
  - Tadzik, odbierz! – krzyknęłam, schylając się do lodówki.
  - Dobra! – odkrzyknęła blondynka, nurkując pomiędzy fotel i kanapę w poszukiwaniu brzęczącej komórki.
             Znalazłam coś do jedzenia, więc postanowiłam przyrządzić śniadanie. Kilkanaście minut później woda na herbatę gotowała się, a ja kończyłam robić kanapki. Anastazja tymczasem skończyła rozmawiać przez telefon i towarzyszyła mi w kuchni.
  -  To kto dzwonił?- spytałam, zalewając herbatę.
  - Nikt ważny – zarumieniła się.
  - Trzeba było pozdrowić mojego kochanego kuzyna.
  - Skąd wiesz, że to on? Przecież nie mówiłam po imieniu – zdziwiła się.
  - Widziałam ogniki w twoich oczach – wyszczerzyłam zęby w jej kierunku.
                  Twarz blondynki przybrała kolor bardziej czerwony, niż ustawa przewiduje. Mogłaby spokojnie konkurować z pomidorami. Zmiana tematu to jej  stała taktyka, żeby tylko wyjść z twarzą z krępującej ją sytuacji. Teraz tak też było.
   - A ty co? Kiedy się bierzesz za Żygadłę?
   - A powinnam się brać? – zdziwiłam się.
   - A nie? Widać, że was do siebie ciągnie, do tego on się rozwodzi! Korzystaj z tego, Lelka, póki jest do wzięcia!
    - Skąd wiesz, że się rozwodzi? – spytałam podejrzliwie, lustrując ją wzrokiem.
    - Skrzaty wiedzą – wystawiła mi język. – Tymczasem bywaj, ja wychodzę.
    - Na randkę z Myszatym?
   - Możliwe.
    - Pozdrów go i przekaż, że na urodziny ciotki Luśki trzeba obowiązkowo jechać – zaśmiałam się.
                     Kilka godzin później, gdy uprzątnęłam z grubsza bałagan w mieszkaniu i zostało mi tylko umycie łazienki, rozdzwonił się mój telefon. Zanim go znalazłam, przestał dzwonić. Oczywiście, za chwilę zaczął robić to na nowo.
    - Halo?
    - Mirela, cześć – mimowolnie się uśmiechnęłam, gdy usłyszałam ten głos.
   - Cześć – odpowiedziałam, próbując zgadnąć dlaczego dzwoni.
   - Mogę wpaść? Musimy pogadać.
   - Wpadaj, jak chcesz.
   - To do zobaczenia.
            Po rozłączeniu się, gdy tylko rzuciła telefon na kanapę, przyszedł sms. I oczywiście musiałam się pofatygować, żeby go przeczytać.
       Dzisiaj nie wracam. Wykorzystaj ten czas. Paweł pozdrawia. Mówi, że na urodziny Wielkiej Siostry nie ma opcji nie jechać. Jeszcze się zgadacie. Trzymaj się ;* A.
            Ja im, kuźwa, dam wykorzystaj ten czas. Byłam pewna, że dobrze się bawili, pisząc tą wiadomość.

Jakie książki polecacie do poczytania? :)
Poza tą od chemii...