Wspomnienie dziewiąte

             Kilkanaście minut później rozległ się dzwonek do drzwi. Poszłam je otworzyć.  W progu stał Łukasz. Niby nic dziwnego, ale był jakby nieobecny. Wpuściłam go do mieszkania i poszłam do kuchni, żeby przygotować kawę, o którą poprosił. Kilkanaście minut później wyżej rzeczony napój wraz z ciasteczkami wylądował na stole. Usiadłam naprzeciwko niego, chwytając kubek w obie dłonie.
    - To o czym chciałeś porozmawiać? – zagaiłam, patrząc jak bawi się łyżeczką, maczając ją w czarnym płynie.
    - O tym, co było wczoraj – upija łyk. – O tym, co ci powiedziałem, gdy wracaliśmy.
    - No więc słucham – uśmiechnęłam się.
    - Wczoraj, jak pewnie zauważyłaś, trochę przedobrzyłem z alkoholem. Nie do końca nad sobą panowałem.
    - Do czego zmierzasz?
    - Ja doskonale pamiętam każde słowo z naszej rozmowy – patrzył i chyba wiedział, że nie do końca mu wierzyłam, bo szybko dopowiedział. – Na początku próbowałem z ciebie wyciągnąć, czy kogoś masz, potem się wściekałaś, że za dużo wypiłem i moja żona nie będzie zachwycona. Ja powiedziałem, że się rozwodzę, pocałowałem cię w policzek i poszedłem.
    - Tak, tak było. Ale co w związku z tym?
    - Wiesz, jak to mówią. Nigdy nie zapomnij, co ci mówili po pijaku, bo słowa pijanych
    - To myśli trzeźwych – dopowiedziałam za niego.
    - Właśnie tak.
    - Czyli co? – spytałam, odkładając kubek, może trochę za mocno, bo wychlapało się z niego odrobinę napoju. – Na trzeźwo myślałeś, czy by mnie wypytać o moje miłosne sprawy, powiedzieć o rozwodzie ot tak?
    - Nie do końca ot tak.
    - Mógłbyś przestać mówić zagadkami? – uniosłam brwi.
    -  Z Agnieszką przestało mi się układać już jakiś czas temu. Ona ciągle wyjeżdża, cały czas ma jakieś sesje. Często się o to kłóciliśmy. Ona w ogóle nie chciała mieć też dzieci. Pozew o rozwód to formalność. Coś między mną  a nią się skończyło, do czego doszliśmy oboje. I w środku tego przygnębiającego tygodnia poznałem ciebie. Byłaś wesoła, miła i po prostu radość od ciebie promieniowała. Polubiłem cię, nawet bardzo.. I nie jestem pewien, ale to zaczyna się przeradzać w coś więcej – zaczął wyłamywać sobie palce.
           Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. Nie mogłam uwierzyć w to, co mi właśnie powiedział.

Dziś mało Myszatego i Tadzika. Wybaczycie?
 A chcecie się zapoznać z Nadzieją? Zapraszam na poemat