Wspomnienie siódme

       Od Michała wyszliśmy około północy, pożegnani chóralnym śpiewem siatkarzy, którzy postanowili zaintonować na tę okazję piosenkę Lady Pank „Zawsze tam, gdzie ty” przy okazji zmieniając kilka słów. Cóż, kac, jaki ich czekał naprawdę był ogromny. Łukasz szedł w miarę prosto, jednak wolałam wziąć go pod rękę, żeby nie wywinął orła, nie uszkodził się, bo Nawrocki gotów mnie zabić.
       Po kilku minutach ciszy, brunet ją przerwał, próbując wybadać, czy kogoś mam. Oczywiście, z tej rozmowy miał nic nie pamiętać, gdyż kac morderca nie będzie miał serca.
  - No, ale dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? – jęknął mi po raz szósty nad uchem.
  - A po co ci to wiedzieć? – warknęłam zirytowana już jego ględzeniem.
  - Żebym mógł to kiedyś wykorzystać – poruszył charakterystycznie brwiami.
  - Ja pierdzielę, człowieku, ileś ty wypił? – zrobiłam facepalma.
  - Około ośmiu kolejek czystej i trzech piw.
  - Wszystko jasne, twoja żona zbyt zadowolona to nie będzie – doprowadziłam go do klatki jego bloku.
  - Nie wiesz, prawda? – pochylił się, żeby mnie przytulić.
  - O czym?
  - Biorę rozwód – pocałował mnie w policzek, po czym zniknął w ciemności.
          Pozostawało mi się modlić, żeby nie zaliczył gleby, bo zęby mogły mu powypadać. Po piętnastu minutach doszłam do mojego bloku. Kogo spotkałam pod klatką? Anastazję i Myszatego w trakcie pocałunku. No, nie. Bez jaj. Byłam w kompletnym szoku, musiałam zbierać szczękę z podłogi.
  - Ej, ludzie! Cisza nocna jest, przestańcie – ze śmiechem podeszłam do drzwi, szukając kluczy.
  - Musisz przeszkadzać – zaśmiała się moja przyjaciółka.
  - Trzeba było iść w bardziej ustronne miejsce. Ale ja wam dzieci bawić nie będę – puściłam oczko do Myszatego, dałabym głowę że się zarumienił.
  - Nie histeryzuj, Lela. Prędzej to my będziemy bawić twoje i Łukasza – zaśmiała się Anastazja.  Teraz to ja spłonęłam rumieńcem. Chwała Bogu, że było ciemno.
  - Nie marudź, właź do środka, bo chciałabym dzisiejszej nocy jeszcze trochę pospać – mruknęłam niezbyt przyjaźnie i wepchnęłam przyjaciółkę do bloku.
  - To pa – krzyknął Paweł i sobie poszedł.
           Po wejściu do mieszkania, popatrzyłam na Anastazję, która próbowałam usunąć ze swojej bluzki jakieś niewidzialne pyłki, byle uniknąć mojego wzroku.
  - No nie patrz tak – burknęła w końcu.
  - Dobra, dobra – prychnęłam. – Szczęścia wam życzę.
         Tego ostatniego mogła już nie usłyszeć, gdyż zamknęła się w łazience.


Heeeej, mam pytanie: co wiecie o książce "Zaklęci w czasie"?
O, i zapraszam na bloga Asi :) ---> senna rzeczywistość