Wspomnienie czternaste

         Z letargu wyrwało mnie trzaśnięcie drzwiami. To Łukasz pędził na trening.  Zamknęłam za nim drzwi i zaczęłam się zastanawiać, czy nie popełniłam kolejnego błędu. Nie powinnam była tak szybko mu na to pozwolić Ubrałam się powoli i wyszłam z mieszkania.

           Postanowiłam pójść podenerwować Mysszatego na treningu. Zadzwoniłam po Anastazję i w kilkanaście minut znalazłyśmy się na hali. Oczywiście panował tam tradycyjnie typowy rozpierdolnik. Mój kuzyn biegał, a raczej uciekał z nakolannikami Wlazłego. Miguel i Serbowie śpiewali polskie kolędy. A Jacek sobie po prostu układał pasjansa. No, jeszcze może zrozumiałabym w komputerze. Ale nie. Na prawdziwych kartach rozwalony na środku boiska.

             Anastazja zabrała jedną z piłek z kosza i poszła sobie pograć z Kłosem w siatkówkę. Spoko, można ostatecznie i tak. Ja usiadłam na ławce, patrząc na tę zgraję dużych dzieci. Łukasz dosiadł się do mnie prawie natychmiast.

     - Musimy porozmawiać – powiedział bardzo poważnie.

     - Słucham.

     - Dobrze wiesz, że jeszcze mam żonę. I szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia, czy tak naprawdę chcę tego rozwodu.

      - To po jaką choinkę odwalałeś tę całą szopkę? Żeby mnie przelecieć? – poczułam, jak do oczu napływały mi łzy.

      - Nie… to nie tak. Tu chodzi o to, że Agnieszka jest kobietą, którą kochałem… I chyba jeszcze nadal trochę kocham…

      - A Mirela jest kim? Kobietą, którą mogłeś przelecieć i tyle, tak?

      - Mirelka, proszę… 

      - Łukasz, ja rozumiem. Rozumiem, że kochasz Agnieszkę, że jesteście małżeństwem i w pełni rozumiem to, jak się czujesz. Ale powiedz mi jedno. Po chuja wafla w ogóle mi robiłeś nadzieję? – powiedziałam i popatrzyłam mu w oczy, które nie wyrażały nic.

       - Ja… ja…

       - Tak myślałam – prychnęłam i wyszłam z hali. Usiadłam na ławce przed budynkiem i zaczęłam płakać. Nie dlatego, że Łukasz ma żonę. Tylko dlatego, że zaczęłam się w nim zakochiwać. A teraz nie miałam na to najmniejszej ochoty.

               Tadzik i Myszaty pojawili się obok mnie bardzo szybko. Trening jeszcze trwał, ale mój kochany kuzyn z powodu kontuzji kolana, którą zrobił sobie właśnie tego dnia, wyszedł wcześniej. Oczywiście musiałam się tłumaczyć, dlaczego płaczę i o czym rozmawiałam z panem Żygadło. Radzik nie omieszkała mi wytknąć faktu, że z nim spałam.

                 Ugryzłam się w język, by rzec, że to nie ja podejrzewam u siebie ciążę, ale wolałam się z nią nie kłócić. 

Przepraszam za poślizg, szkoła zabiera mi cały czas, a jeszcze do tego kilka innych zajęć... 

Nastąpiła zmiana planów i przewiduję jeszcze dwa wspomnienia +epilog. Pozdrawiam